Yihaa, I did it … De Hagelandse 101 km succesvol uitgelopen
Tekst en foto’s: Eric Vandeputte
De titel verraadt het al, maar als je me vorig jaar had gevraagd of ik zou deelnemen aan een 100km, laat staan de Hagelandse 101km met zoveel hoogtekilometers, beter nog dat ik deze 101km uit zou stappen, dan had ik allicht de slappe lach gekregen. Inderdaad: 13 maanden geleden was ik een foodie met een BMI van 39,3 wat evenveel betekend als een morbide BMI. Door eind juli 2020 te beslissen gezonder te eten (zonder mijn culinaire verzuchtingen compleet te loochenen) en meer te bewegen, verloor ik 25kg, en verminderde mijn BMI tot 30,8 oftewel een BMI net over de grens tussen overgewicht en obesitas. Op zich een succes, maar als ik eerlijk moet zijn nog steeds een lichaam dat mijlen ver staat van een sportief atletisch lichaam waarvan je verwacht dat een uitdaging als een 101km een evidentie is. Ik hou echter van uitdagingen, en het uitlopen van een 101km zit voor meer dan 50% tussen de oren, al moet dat lichaam wel mee op stap.
De 101km uitstappen voor een goed doel was een uitdaging die ik mezelf had opgelegd als lange termijndoel en motivatie om deze nieuwe levenswijze langdurig vol te houden.
De eerste 12 maanden van mijn gezondere levenswijze heb ik me toegelegd op het verbeteren van mijn conditie door te werken aan een kracht training in de ochtend voor ik ging werken en een conditietraining in de avond nadat ik gedaan had met werken. Doordat we van thuis uit werkten, kon ik de tijd die ik anders onderweg was tussen woonplaats en kantoor gebruiken om meer te bewegen. Ik probeerde om minimaal 3x per week een krachttraining te houden en 3x tot 5x per week een conditietraining te houden. De krachttraining was nodig om meer vet te verbranden.
Vrijdagavond, 23/07/2021 heb ik de eerste keer een lange wandeling ondernomen tussen Zeebrugge en het Zwin. Ik stapte ongeveer 4u en 20km. De volgende ochtend stapte ik 25km van Heist naar Brugge in 5u om de volgende dag nog een wandeling van Heist tot Blankenberge en terug te doen. Dit wandelweekeinde gaf me genoeg vertrouwen om me in te schrijven voor de Hagelandse 101 km.
De volgende dag, toen ik terug thuis was ging ik dadelijk naar RunnersLab om met advies nieuwe wandelschoenen te kopen, want eerlijk, ik had geen enkel deftig paar wandelschoenen in huis. Ik begon dadelijk met dagelijks wandelingen te doen, want ik besefte dat er weinig tijd meer was om me te trainen voor de Hagelandse 101km. De loopschoenen werden zo ook tijdig ingelopen. Via het fitnessen had ik wel een goede basisconditie opgebouwd, maar mijn voeten waren totaal nog niet gewend aan stappen, laat staan te stappen op verschillende soorten ondergronden. De foto’s van die wandelingen vind je terug in de twee vorige blogartikels.
Bij deze wandeltrainingen leerde ik dat niet elke ondergrond even aangenaam stapte: sommige kasseistroken waren ronduit vervelend. Boerenwegels met bricallion waren niet veel beter. Dempende vochtige aarde of asfalt was nog het aangenaamste om over te stappen. Smalle paadjes dwingen je dan weer om te stappen alsof je op een catwalk paradeert. Ik had zeker mijn voorkeuren voor bepaalde wandelwegen tegenover de meer technische wandelwegen. Wist ik toen veel wat het parcours van de 101 zou inhouden: zeer veel technische stukken, veel boerenwegels vol ruwe bricallion, kasseiwegen in slechte staat, regelrechte trialstukken waar je ’s nachts over omgevallen bomen moest klauteren .. ik voelde me tijdens de 101km terug alsof ik 20 jaar was en bij de scouts vertoefde, maar dan zonder de jeugdigheid, noch het atletische lichaam.
Fotoalbum
Bekijk op onze fotowebsite het volledige fotoalbum.
De wandeling
Voor de start wandelden we door de bottelarij van Stella naar de feitelijke start. Daar werd om 21u01 stipt het startsein gegeven en de massa vertrok met een stevig tempo.
Tijdens het fitnessen had ik vaak getraind onder helling van 10% en met een snelheid van 6 tot 6.5km/u. Hierdoor nam ik bij het begin een relatief snelle start. Het eerste uur had ik o.a. langs de vaart aan 6.3km/u doorgestapt. Door bij de eerste spoorweg als laatste voorbij gestapt te zijn, en bij de tweede spoorweg de eerste te zijn die niet meer kon doorstappen, heb ik toen een hele tijd alleen gestapt. In dat stuk ben ik ook een eerste keer een stukje te lang rechtdoor gestapt omdat ik een pijl niet gezien had .. met behulp van GSM en de gpx file ben ik op mijn stappen teruggekeerd om terug on track te komen, en zo kwam ik terug tussen andere wandelaars terecht. Het wandelt toch aangenamer tussen andere wandelaars dan helemaal alleen. Na 4u stappen, had ik nog steeds een gemiddelde snelheid gestapt van 6km/u ondanks de eerste stevige piek in hoogtemeters. De echte pieken moesten echter nog komen.
Bij elke bevoorrading nam ik een beker water en wat er al dan niet beschikbaar was aan snacks. Door snel gestart te zijn, had ik het geluk dat ik nog een peperkoek, honingkoek of banaan kreeg bij het bereiken van een volgende post. Later hoorde ik van vrienden die trager gestart waren dat zij tot 5u ’s morgens hebben moeten wachten om iets anders dan water te krijgen. De organisatie liet reeds weten dit tegen de volgende editie beter te organiseren, zodat iedereen koolhydraten kan bijtanken bij een tussenstop indien nodig.
Ik had zelf als “truc” de drinkbus gevuld met 1/3 appel-kersensap en aangevuld met water als “homemade sportdrank”. Ik had ook kleine tetrapacks appel-kersensap bij die ik vooraf in de vriezer had gelegd en tijdens het stappen liet ontdooiden in de rugzak zodat ze fris waren tegen dat ik de drinkbus opnieuw kon bijvullen met fris sap om te laten bijvullen met water. Op deze manier had ik de hele nacht frisse “sportdrank”. Zonder al dat gewicht te moeten sleuren.
Na 5u stappen, was mijn gemiddelde – inclusief stops bij de bevoorradingspunten – al gedaald tot 5km/u. Rond Aarschot werd deze 101km een heel stuk pittiger. Tot 3x toe staken we dezelfde steile heuvelrug op korte tijd na elkaar terug over. Ook werd het parcours veel technischer. Vooral het stuk tussen 36km en 44 km was best “pittig”. Mijn 81 jarige vader was samen met mij gestart, en ik maakte me op dat ogenblik toch enige zorgen om hem.
De opeenvolging van sterk stijgen en dalen had mijn quadriceps behoorlijk stijf gemaakt toen ik omstreeks 5u40 ’s morgens (reeds 8u39 onderweg) bij de tussenstop bij het Chirolokaal van Rillaar toe kwam. Ik zag velen op een stoel zitten, en de verleiding was groot om dit ook te doen, maar ik had schrik dat opstaan moeilijker zou zijn dan gaan zitten, en wijselijk heb ik na het bijvullen van mijn drinkbus en het eten van wat koolhydraten de weg vervolgd na in totaal circa 20 minuten rechtstaande pauze.
Ik was niet meer van plan om voor de spellenhut op 55km waar we spek met eieren zouden krijgen nog veel tijd te verliezen bij de tussenstops. De gedachte aan een ontbijt was de mentale drive om verder te stappen. Het grootste stuk van de nacht bleef het 17°. Het leek alsof de jas die ik bij had voor de nacht nutteloze ballast was. Het koelde echter af tot 13°. Omdat er werd voorspeld dat het een warme dag zou worden, en de zon reeds om 6u59 zou opkomen besloot ik niet te stoppen om de jas aan te doen om zo mijn ritme te bewaren. Om 7u20 zag ik in de verte de spellenhut staan, het tempo verhoogde tot ik me kon neerzetten aan een tafel met een bord brood met ei vergezeld van een kop soep. Hoe basic de maaltijd ook was, ze heeft me enorm gesmaakt. Ik probeerde bij de organisatie te weten te komen of mijn vader nog steeds aan het stappen was, en vernam dat iemand met zijn signalement de spellenhut voorbij was gestapt terwijl ik mijn te lange pauze had genomen. Ik liet het thuisfront weten dat we beiden de 55km voorbij waren en vervolgde omstreeks 8u15 mijn weg.
De pauze had me goed gedaan, want ik had terug een snelheid van circa 5km/u richting Scherpenheuvel waar er 1201 kaarsjes voor ons branden. (ik heb ze niet nageteld)
Nog voor km 67 kreeg ik een eerste figuurlijke slag van de molen. Onderweg hadden andere ervaren wandelaars me al gezegd dat rond de 60km velen een moeilijk moment hebben. Om 10u43 kwam ik toe op de tussenstop op 67km en zette ik me met een banaan op een bank om te rusten. Ik vroeg me af waar ik aan begonnen was, maar ik was tegelijk ook vastberaden de 100km uit te stappen, koste wat kost. Op dat ogenblik kwam mijn vader toe bij dezelfde bank. Ik gaf hem mijn plaats en begon te stretchen. Mijn vader stond op en stelde voor dat ik terug mijn plaats op de bank nam om verder te rusten. Ik deed mijn ogen even toe, en als ik ze terug open deed was mijn vader verdwenen, en ik zat op een bank waar ik niet meer van recht geraakte. Om 11u17 toch terug recht geraakt en de weg vervolgd. Nu weet ik dat ik maar 34 minuten had gerust, maar het leek alsof ik een uur had stil gezeten. Het was nog steeds 13°. Ik deed mijn jas aan want ik begon toch last te krijgen van de kou, en de zon leek niet te willen doorbreken. Ik had mijn rugzak en jas dus niet nodeloos meegenomen.
Ook al is mijn vader een voormalige marathonloper die reeds regelmatig aan Bornem had deelgenomen, ik wilde mijn 81jarige vader toch nog proberen bij te benen. Hij had circa 17 minuten voorsprong. Er was een verschil tussen wat ik wilde en wat ik deed. Traag stappen leek me beter dan stilstaan, en puur op wilskracht vervolgde ik de volgende 5km op een spreekwoordelijke slakkengang van 4km/u. Tegen 12u42 kwam ik toe bij Don Petrol in Tielt Winge. Don Petrol is een coole hamburgerzaak in biker-decors waar ik na deze 101km zeker nog eens wil terug keren, al zal dat allicht niet te voet zijn. (in de goodiebag die we bij de aankomst kregen zat alvast een bon voor een gratis drankje) We zullen dan proeven of de hamburgers er zo goed smaken als de reviews beweren. Nu besloot ik wijselijk om geen hamburger te bestellen en eerst de 101km verder te zetten.
Na Don Petrol vervolgde ik de weg, maar zag anderen terugkeren. Ik dacht dat ik fout was, maar het bleek om een lus te gaan met behoorlijk wat hoogte kilometers om de Vlooibergtoren mee te pikken. Ik moet eerlijk zeggen, dat de bekoring om me om te draaien en de lus over te slagen behoorlijk groot was .. Maar dan zou ik geen 101km gestapt hebben. Je kan jezelf zoveel bedriegen als je wilt, maar de lus overslaan was evenveel als de 101 opgeven .. dus op karakter en adrenaline verder stappen.
Intussen deden mijn voeten en knieën behoorlijk pijn en ik begon me weer af te vragen waarom ik mezelf deze uitdaging had opgelegd. Mijn dipje van 67km was maar een bescheiden voorbode van het dipje waar ik nu in terecht was gekomen. Toen ik na het controleren of de vlooibergtoren er nog stond terug uitkwam aan Don Petrol, werd ik opgewacht door oud collega Hilde Willems en haar man Erik die me onverwacht moed kwamen inspreken en besloten om me van km 75 tot km 80 te begeleiden. Het is opmerkelijk welke mentale invloed dit heeft: even een babbel doen, de aandacht af te leiden van de dingen die pijn doen, en het tempo verhoogde terug naar 5km/u. In nood ken je uw vrienden zegt het spreekwoord. Hilde en Erik kwamen net op het juiste moment om de moraal op te krikken.
We kwamen zo samen toe op km 80 waar ik andermaal mijn vader tegen kwam omstreeks 15u30. Hij had net zijn benen laten masseren. Ik twijfelde, maar dacht dat een massage geen slecht idee was en liet me ook even onder handen nemen door het Rode Kruis. Ik vulde de drinkbus en at een kleinigheid. Hilde en Erik zorgden ervoor dat ik van mijn stoel opstond om mijn vader achterna te stappen. Op dat ogenblik had mijn vader een kleine 20 minuten voorsprong. Ik besefte dat als ik mijn vader wilde inhalen, het een huzarenstuk zou worden, er waren immers niet veel kilometers meer over om 20 minuten in te halen.
De juffrouw van het Rode Kruis had gezegd dat ik naar mijn lichaam moest luisteren, ik had geantwoord dat als ik dat zou gedaan hebben, ik al lang gestopt zou zijn. Ik zou naar mijn lichaam luisteren nadat ik de finish bereikt had. Ik negeerde de signalen van mijn voeten die meenden te moeten zeggen dat ze overbelast werden, en verhoogde het tempo met behulp van een tabletje druivensuiker en kwam omstreeks 16u41 toe bij post 85km.
Iets verder kwam ik mijn neef Luc Gilles tegen die ook deelnam aan de 101km. Aangezien we ongeveer dezelfde tred hadden, stapten we samen door naar de finish. Het stuk van 85 tot 90 was nog een behoorlijk pittig stuk. Diegenen die twijfelden of hun voeten nog ok waren verloren hier iedere twijfel, ik voelde een blein op mijn linker hiel in de schoen openbarsten, maar besefte dat het zinloos zou zijn om hiervoor te stoppen, en stapte door de glibberige steile stukken langs de hindernissen verder naar boven.
De laatste 10km waren terug “bewoonde wereld” en normale wandelwegen. Luc’s kinderen stapten toen mee als bijkomende aanmoediging. Om 19u50 stapten we samen door de aankomstboog en ontvingen we onze medaille. Mijn 81 jarige vader was 23 minuten eerder reeds binnen gestapt.
De voeten voelden alsof ze klaar waren voor oorlogsgeneeskunde, de benen waren stijf, maar ik had het gehaald. Een sportieve vriend van me die op 70km had moeten opgeven stelde het als volgt: “sportman moet opgeven, en BBQ man haalt de finish; de wonderen zijn de wereld nog niet uit.”
Het advies dat je 5x per week moet BBQen om de 101 uit te stappen ga ik hier niet schrijven. Als ik deze stunt wil herhalen, zal ik allicht nog verder moeten afvallen om mijn gewrichten te sparen bij een volgende keer dat ik zoiets onderneem. Ook zal ik nog meer aan mijn conditie moeten werken. Het feit dat ik erin lukte de 101 uit te lopen bewijst dat gezondere keuzes maken in je leven werkt, maar het proces is nog niet afgerond. Ik kijk al uit naar een volgende editie als komende milestone.
Intussen is deze eerste milestone afgewerkt: het uitlopen van de 101km op 22u49 tijd. Ik heb deze 101km uitgestapt ten voordele van “Kinderen voor Kinderen – Akany” met rekening nummer BE60 4310 6823 0170 / KREDBEBB Gebruik mededeling “101km – uw naam”. Vanaf €40 is uw gift fiscaal aftrekbaar.
Akany is een kleinschalig project dat straatkinderen in Madagaskar handvaten geeft om zelf verantwoordelijk te worden voor de eigen toekomst. De straatkinderen krijgen er niet alleen een opleiding voor een vak waarvoor er in hun regio vraag is, ze leren er ook waarden en normen om de kans te verhogen op een leven met een eerlijk betaalde job. Je kan meer over het project lezen op www.akany.be
